Weer thuis

28 juni 2019 - Veluwe, Nederland

Zo...we zijn er weer. Nou ja...niet helemaal. Jeetje wat hebben wij een last van jetlag. We zijn helemaal ontregeld. Die 9 uur verschil poets je zo niet even weg. Vannacht lagen we om 03.00 uur klaarwakker. Om 07.00 uur stond Erik in de sportschool en was ik in de achtertuin in de tuin bezig. Maar ja...het hoort erbij. Dat weet je. En we hebben het er graag (..) voor over, want wat hebben we een top vakantie gehad.

Dinsdagochtend zijn we op tijd opgestaan. De koffers hadden we de dag ervoor al helemaal opnieuw ingepakt en uitgezocht. En ook nu weer komen we tot de conclusie: veel te veel meegenomen. Want wat doe je? Je wast die lievelings-korte broek of favoriete hemdje even uit en trekt hem weer aan. We hadden ook wat warme kleding meegenomen, maar dat hebben we al helemáál niet nodig gehad, want we hebben prachtig weer gehad. We genieten nog even van een prima ontbijt en gaan dan toch echt uitchecken en richting het vliegveld. Nog even racen door het drukke verkeer in San Francisco. De auto in de sportstand om de laatste benzine erdoor te jagen...haha. We zijn binnen een half uur bij de Rental Car Return. Het is allemaal goed aangegeven. We leveren ons mobiele huisje in en gaan dan met de shuttle naar de luchthaven. Het inchecken en de controle verlopen allemaal prima. Dan nog even een paar uurtjes op de luchthaven doorbrengen. We drinken koffie en eten een ginormous  blueberry muffin. We kijken uit het raam en daar staat ons toestel al klaar. We hebben een ander toestel dus onze van te voren gereserveerde en (extra betaalde) plaatsen zijn we kwijt. KLM zal het geld terugstorten. We hebben nieuwe plaatsen uitgezocht. Helaas niet bij het raam, want dan zaten we met 3 personen en de derde persoon zat aan het gangpad. Aangezien ik nogal vaak even moet opstaan enz... is dat niet handig. Telkens vragen of je erlangs mag. Dus hebben we deze plaatsen om geboekt naar het midden en aan het gangpad. Dan is het eindelijk tijd om te boarden. Het gaat per zone en wij zijn de laatste zone 4. Gelukkig zijn alle mensen met kleine (en grote krijsende) kinderen als eerste aan boord gegaan. Ze zitten gezellig achterin het vliegtuig. Je moet er toch niet aan denken dat je 9 uur naast een huilend kind zit?! Als wij op onze plek zitten begint het wachten...wie krijg ik naast me? Dat is toch altijd maar afwachten. Er komt een Amerikaanse Eric Corton aan. Hij gaat op de andere hoek zitten. Mensen komen en lopen door. Tot iedereen aan boord is. En er zit niemand tussen de Amerikaanse Eric Corton en mij in. Yessss....een lege stoel naast me. Wat een mazzel. 

Als we gaan taxiën hoor ik ineens een verontrustend geluid in mijn maag...kroooarrrrk... Verder maar niet op letten. Zal de spanning zijn. We stijgen op en de lange reis gaat beginnen. Al vrij snel krijgen we een maaltijd. Ik kies weer voor de vegetarische pasta. Ik vind het altijd zo gezellig...die opgewarmde vliegtuigmaaltijden. Na het eten zetten we een filmpje op. Erik kijkt de nieuwe Johnny English en ligt continue in een deuk. Ik kijk Alpha, over een jongen uit de ijstijd die vriendschap sluit met een wolf. Ik hoor Erik dwars door mijn redelijk serieuze film heen lachen. Hahaha...

Ondertussen merk ik dat ik me toch echt niet lekker voel. Ik heb mijn reistablet en medicijnen ingenomen. Maar deze helpen niet tegen de misselijkheid en algehele beroerdheid die nu optreed. Erik zegt, je bent helemaal wit. Je ziet er raar uit. Praat niet tegen mij, denk ik ondertussen. Ik zit puffend in mijn stoel mijn adem te reguleren. Wooooow...ik voel me zo ziek. De papieren KLM-zakjes bij de hand, maar er komt niets. Het wordt een lange...lange vlucht. Hoofdpijn, buikpijn, krampaanvallen, warm, zweten...wat een ellende. Komt de vermoeidheid er nu uit? De minuten kruipen voorbij en ik probeer wat te slapen. Helaas hebben we 4 nogal luidruchtige Turkse mannen achter ons zitten die verschrikkelijk hard praten. Ik doe mijn eigen oortjes in en luister mijn eigen muziek. Dat help een beetje. Ik zit met mijn hoofd in mijn handen, ik doezel wat, maar echt slapen lukt niet.

Na 9 hele...hele lange uren komt dan toch eindelijk Schiphol in zicht. Hoeraaaaa! Het landen gaat geleidelijk en ik heb er niet zo heel veel last van. Toch altijd weer een dankbaar moment als de kist veilig en wel aan de grond staat! Hopelijk hebben we gauw onze bagage. Het duurt inderdaad niet lang voor we de bagage hebben. Nu gauw naar de trein...die niet rijdt. Wat een drama weer. Allerlei treinen zijn uitgevallen vanwege de warmte. Uiteindelijk zitten we in een volgepropte trein. Moeten we hier weer uit, omdat deze trein eruit gehaald wordt. Jemig...weer zo'n hele volksverhuizing met die koffers en rugzakken. En maar wachten op de volgende trein. Driewerf hoera voor de NS! Ondertussen voel ik me nog steeds niet lekker. Ik wil naar huis! Eindelijk zitten we in de trein. We moeten 2x keer overstappen, op Utrecht en Amersfoort. En dan komt station Apeldoorn in zicht. Pap komt ons gelukkig ophalen van het station. En dat is heel erg fijn na zo'n reis. We pikken mam nog even op die voor controle bij de tandarts was en dan op naar huis. Daar staat Jessica al op ons te wachten. Even lekker knuffelen met je dochter na zo'n reis...wat is dat fijn! Wat heel naar is, is dat er geen overenthousiaste dolgedraaide hond ons tegemoet komt springen. Ach...lieve Chuna...ik mis je zo! Er staan mooie bloemen van pap en mam en Jessica en van Gerrit en Dieneke uit Fryslân. We zijn weer thuis. Home Sweet Home.

Dit is mijn laatste berichtje. Wat was het leuk om deze reis zo te verslaan en wat was het leuk om jullie reacties te lezen. In 3 weken tijd 850 bezoekers en 38699 pageviews. Dat is zo'n 40 bezoekers per dag en 1760 pageviews per dag! Ik ben helemaal beduusd van de positieve reacties. Super bedankt hiervoor. Ik ga de komende dagen proberen om weer in het gareel te komen en daarna de duizenden foto's uitzoeken. En natuurlijk een fotoboek maken. En ik moet aan de slag met de verzekering...want...ik heb iets in de oceaan laten vallen in Malibu. Ik heb er niet over geschreven omdat ik er zo van baalde. Ik heb de action cam met selfie stick van mijn schoonzoon geleend. De eerste dagen ging het goed en ik vond het zo leuk om van die korte filmpjes te maken. Tot die dag in Malibu. Ik liet hem vallen toen ik aan de waterkant liep te slenteren en schrok van de enorme grote golven en de sterke stroming. Plons...daar lag hij in het water en werd meegesleurd door de golven. Ik zoeken natuurlijk met mijn handen in het water en uiteindelijk vond ik hem. Vol water en zand. En hartstikke dood...verdronken! Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej!!!! Dat heb ik weer! Nou je snapt al dat ik op zijn zachts gezegd NOT Amused was/ben. Maar mijn lieve schoonzoon nam het sportief op toen hij het hoorde (en dat was pas toen we thuis waren!). Haha..dat had mij ook kunnen gebeuren, zei hij. Relaxte jongen...daar kan ik nog wat van leren! ;-) Maar goed, aan de slag dus om dit te regelen. Gelukkig doen de filmpjes die ik al had opgenomen het wel. Verder heb ik korte filmpjes met mijn mobiel gemaakt. Ook die moet ik allemaal nog uitzoeken.

Voor nu neemt uw razender reporter afscheid en zal de rust voorlopig wederkeren.

Tot een volgende keer...?!?!

Foto’s

2 Reacties

  1. Harriette Derks:
    29 juni 2019
    Lieve Wilma,
    Fijn dat jullie weer veilig thuis zijn aangekomen met de nodige avonturen achter de rug ! Wat een mooie natuur hebben jullie gezien en beleefd !
    Ik vond het heel spannend om jullie belevenissen te lezen .
    Je kunt goed schrijven zeg !
    Wat een lief stel zijn jullie . Nog steeds verliefd dat stralen jullie uit !
    Over de zon in Nederland valt ook niet te klagen voorlopig .
    Fijn om je donderdag weer te zien in de Robijnstraat !
    Lieve groeten van Harriette Derks
  2. Janke:
    29 juni 2019
    Welkom thuis Erik en Wilma!
    Ik heb genoten van jullie reisavonturen. Wat schrijf jij heerlijk gedetailleerd! Zo was het net of we er bij waren. Nu even bijkomen en nagenieten van deze geweldige reis.
    Groetjes, Janke