Zion National Park en Coral Pink Sand Dunes State Park

Vanmorgen rustig de dag gestart. We gaan vandaag naar Zion National Park en dat ligt ongeveer een half uurtje rijden hier (en hier is Kanab) vandaag. Lekker ontbeten. Wat een luxe vind ik dat toch. Dat "iemand anders" je ontbijt maakt. Je hoeft alleen maar uit te kiezen. Heerlijk hoor. Het grappige is dat ik hier havermoutpap heb leren eten. Jawel...pap! Je wilt toch ook de dag een beetje gezond starten en aangezien de cereals (Granola, cheerios, corn pops, van die chemisch gekleurde froot loops enz...enz...allemaal met suikerlaagje...brrrrr) Dus ik begin tegenwoordig met warme havermoutpap. Gemaakt met gekookt water en dan wat kaneel erover. Met warme melk lust ik het absoluut niet, maar gekookt in water is het prima binnen te houden. Daarna gaan we aan de scrambled eggs (Erik met en ik zonder worstjes) en dan eet ik meestal nog 2 geroosterde boterhammen, 1 met roomkaas en 1 met peanut butter. Ennnnn....de ene keer warme American style flapjacks pancakes, de andere keer warme wafels, beide met maple syrup (ja ik weet het...dat is ook suiker, maar wel lekker!) of cinnamon rolls als "toetje". Meestal nemen we nog 2 appels mee voor onderweg. Na zo'n stevig ontbijt kunnen we er weer even tegen. De was die ik gisteren heb gedaan is al bijna droog. We hoeven niets in te pakken, want we slapen hier nog een nachtje.

Vanmorgen dus naar Zion gereden. Een mooie route weer er naar toe. Als we vlak bij de ingang van het park zijn staat er een rij auto's. Hmmmm...beetje druk, maar het is dan ook het drukst bezochte park  van Utah. Terwijl we staan te wachten zie ik ineens een grote roofvogel in de lucht zweven. Het zal toch niet...? Ik zoom helemaal in en maak wat foto's waar er één van lukt al is hij niet scherp. (Later kijken we thuis hoe de Californische Condor eruit ziet en deze lijkt er wel heel erg veel op. Jaaaaa....ik heb een condor gezien!) Na een kwartiertje wachten kunnen we het park in. Zion is een natuurreservaat en het werd in 1909 een National Monument, en in 1919 een National Park. De mormoonse pioniers in 1860 gaven het park de naam ‘Zion’ . Het belangrijkste gedeelte is Zion Canyon. We rijden via de Zion-Mount Carmel Highway door het park. Adembenemend mooi weer. We komen bij een tunnel waar weer een rij auto's staat te wachten. Het systeem is dat er telkens een aantal auto's door mogen (heen of terug) en dit geeft natuurlijk wat oponthoud. De tunnel is best lang. Ik ben niet zo dol op lange tunnels.... Als we aan de andere kant van de berg de tunnel uitkomen rijden we via een weg vol haarspeldbochten naar het Visitor Center. Daar mag je niet verder en moet je de auto parkeren en met een shuttelbusje verder. We hadden onderweg al een bord gezien met daarop de knipperende letters Zion Parking Full. En dat was ook zo. Sjeeeeemig wat een drukte. We hebben niet zo'n zin in "Efteling-rijen" om dan in zo'n busje door het park te hobbelen. We besluiten terug te rijden naar de ingang, waar ik een bord heb zien staan met trails. Dus...weer de tunnel door...weer wachten...en uiteindelijk komen we bij de afslag, vlak voor de ingang (of uitgang...ligt eraan van welke kant je komt..haha), naar de wandelroutes. We gaan eerst even picknicken. Er staat maar 1 picknicktafel bij het parkeerplaatsje dus wij gaan in de auto ons broodje maken. Ruimte genoeg in die grote bak.. Er zit een Amerikaans stel met een oude hond te eten aan de picknicktafel. Ach...wat een lobbes. Even later gaan ze naar hun camper die naast ons staat geparkeerd. De oude hond sjokt met ze mee en strompelt over de loopplank de camper in. Ik krijg het te kwaad...ach...wat doet haar manier van kijken en lopen me aan Chuna denken. De charme van een oude hond. Tranen lopen over mijn gezicht en Erik vraagt hoe oud de hond is. Bijna 14... De vrouw begrijpt het. "It's very hard to lose them...very hard!" Snif.....

Als we uitgegeten zijn (en ik ben bijgekomen...) gaan we de East Rim Trailhead lopen. Tenminste...een gedeelte ervan, want de route is 10.8 miles one-way. Het is een Singletrack dirt trail. Zand...zand en nog eens zand en rotsen. Goed voor de kuitspieren. Wat heerlijk om zo door de canyon te "wandelen". We zien vogels,  prachtige grote gele vlinders en een grondeekhoorn. Na de volgende bocht keren we om...nee na de vólgende bocht keren we om...en zo gaat het een tijdje door tot we echt terug gaan. We hebben een behoorlijk stuk gelopen en ik merk dat het genoeg is. We moeten tenslotte ook nog terug. De terugweg gaat iets makkelijker omdat dit merendeels naar beneden gaat. Toch ben ik blij als de parkeerplaats in zicht is. Maar wat een schritterende (laat ik eens een ander woord dan prachtig of mooi gebruiken...) wandeling!

We rijden Zion National Park uit en gaan op weg naar Coral Pink Sand Dunes State Park. Onderweg zagen we een afslag en die gaan we nu opzoeken omdat we benieuwd zijn wat dit is. Het klinkt wel interessant. Ik pak alvast onze America the Beautiful Pass. Onder het rijden val ik in slaap en ondertussen valt de pas zonder dat ik het merk uit mijn handen. Ik schrik wakker als ik bijna mijn fotocamera (die ik altijd in de aanslag vast heb onder het rijden) uit mijn handen laat vallen. Oeiiii! We zijn al gauw bij de aflag naar de roze duinen en ik kom er ineens achter dat ik de pas kwijt ben. We zetten de auto stil tussen de ingang en de uitgang van het park. Ik zit als een gek te zoeken...waar heb ik die pas. Er komt een ranger aan die zegt dat het niet een goede plek is om de auto stil te zetten. Erik legt uit dat ik de pas kwijt ben. Ach die is hier toch niet geldig zegt de ranger. Dat is ook zo...dit is een State Park en niet een NATIONAL State park, dus moeten we gewoon betalen. Later vind ik de pas terug, Hij was onder de stoel gevallen. Pfffff....gelukkig maar, want zo'n pas kost 80 dollar! We parkeren de auto (nu op de juiste plaats) en lopen omhoog en zien een bizar landschap voor ons met roze/oranje duinen. Wat gaaf! Mensen boarden hier van de duinen af of rijden met off road scheur autootjes in de rondte. Erik wil graag naar de hoogste duin lopen, maar dat zie ik niet meer zitten. Ik blijf  boven op een duin zitten en kom heerlijk tot rust terwijl Erik naar de hoge duin spurt. Waar haalt die jongen de energie toch vandaan?! Mijn camera kan behoorlijk ver inzoomen (al zijn de foto's dan niet zo scherp meer) en ik maak foto's terwijl hij op de duin staat te praten met een stel die aan het boarden is. Hij maakt wat foto's en komt dan weer terug gewandeld. Nou ja...gewandeld? Ik zie een blauwe stip hard de duin af komen...zónder board. Knettergek is'tie! Dat was weer genieten vandaag. 

We rijden terug naar Kanab en slaan wat boodschappen in. We gaan eten bij ons favoriete hamburgertentje. Ik neem deze keer de zwarte bonden vegetarische burger en Erik kiest de Big Red Special. We nemen er sweet potato fries bij. En natuurlijk weer een large coke. Ik drink nooit cola, maar hier smaakt het op een of andere manier veel lekkerder! We rijden terug naar onze hotelkamer. Even lekker dat zand van ons af douchen. Morgen vertrekken we weer...op naar Las Vegas.

Tot later.