Naar San Francisco

Wat hebben we het heerlijk gehad hier aan Lake Tahoe. Helemaal opgeladen vertrekken we rond 07.15 uur na het uitchecken en nadat ik iets voor onderweg heb meegenomen...thee en appels en een klef Deens broodje. Ondanks dat het ontbijt niet best was en het een budget hotel was hebben we het prima naar onze zin gehad en we hebben lekker geslapen. We hebben nog wel even een ritje voor de boeg. Vandaag gaan we naar San Francisco. We gaan natuurlijk niet rechtstreeks, maar we gaan eerst naar Point Reyes National Seashore vlak boven San Francisco.

We rijden langs Squaw Valley. Nee, niet de Squaw Valley waar we overnacht hebben, maar die van de Olympische Spelen uit 1960. We kunnen lekker doorrijden op de snelweg. Ook wel eens lekker voor Erik ipv al die bochten. We zouden via Folsom rijden , maar besluiten dit toch maar over te slaan. We willen zo lang mogelijk genieten van het natuurgebied waar we naar toe rijden.  Dus we rijden Folsom voorbij en Sacramento...deurdenderen. Na een paar uur komen we op Skaggs Island Road terecht. Wat een mooi groen gebied. Lijkt wel een beetje op een moerassig gebied. Er zitten veel watervogels. Als we verder rijden zien we veel wielrenners langs de snelweg rijden. Dat is hier ook heel normaal. Een smalle strook voor fietsers en de auto's en vrachtwagens denderen er langs heen. Ongelooflijk, wat gevaarlijk.

We zijn een beetje aan het zoeken waar we naar toe moeten omdat het navigatiesysteem de weg niet kent waar we heen willen. We komen door Olema en Fairfax en dan zien we ineens  San Quentin op een bord staan en we nemen de afslag. Toch leuk om daar even te kijken, waar onze Johnny Cash opgetreden heeft en zijn beroemde album heeft opgenomen. Opeens staan we voor de ingang waar een serieuze meneer op wacht staat. Euhmmm...dit is nu ook weer niet de bedoeling. Ik neem gauw een foto en we keren de auto en rijden weer weg. We parkeren de auto ergens langs de kant van de weg en programmeren opnieuw de navigatie. Sjonge...ze snapt het nog steeds niet. De kaart er maar bij. We geven een plaats in de buurt in en die kent ze wel. We rijden weer terug via de mooie weg waarover we gekomen waren. Het is een bochtige weg met allemaal pine trees. Ook fietsen hier weer enorm veel wielrenners. En ze vertonen hetzelfde gedrag als bij ons in Nederland. Ze nemen nogal de ruimte in zeg maar...zucht... Dus Erik moet hen ook nog ontwijken. Ondertussen begin ik behoorlijk misselijk te worden. Nee hé? Ik word wagenziek van al die bochten. Maar het is zo goed gegaan de afgelopen dagen! Terwijl dat ook hele bochtige wegen waren. Ja...dat kwam ook door de Benadryl. Dit helpt namelijk ook tegen wagenziekte. Maar ja...ik neem die zooi niet meer vanwege eerder genoemde bijwerkingen. Ik pak een plastic zak en hoop dat het goed gaat, want we kunnen hier niet stoppen. Iets eten dan maar. Sjongejonge...wat voel ik me beroerd. Raampje open...airco iets kouder... Dan zien we ineens een hert overspringen, vlak voor een groep wielrenners.Die hebben echt geluk gehad zeg! En wij ook, want wij reden erachter. Oppassen hier dus.

Dan rijden we eindelijk in het natuurgebied Point Reyes National Seashore binnen. We willen Point Reyes Lighthouse bezoeken, maar helaas...de vuurtoren en het gebied rond de vuurtoren is afgesloten wegens renovatie. Jammer. Dan rijden we naar Chimney Rock. Via een nogal smal weggentje rijden we naar de parkeerplaats. Vanaf de parkeerplaats kun je naar het uitzichtpunt lopen via Chimney Rock Trail Head.. Erik gaat alvast vooruit, want ik loop niet zo hard meer. Man man...wat is dit ook weer een prachtig gebied. Het doet een beetje aan het duinengebied rond de Mokbaai op Texel denken, maar dan veeeeeel groter. Echt geweldig dit! En als we eindelijk boven zijn hebben we een prachtige uitzicht op Drakes Bay en de Golf van de Farallones en de Pacific Ocean. We zien een groep zeeolifanten lui op het strand liggen. We zien veel watervogels zoals pelikanen, aalscholvers, meeuwen en zwarte scholeksters. Wat een heerlijke plek om even uit te waaien en mijn misselijkheid verdwijnt dan ook gelukkig. Frisse zeelucht!

De westpunt van het natuurreservaat Point Reyes National Seashore steekt ruim 16 kilometer zeewaarts uit en bevindt zich 183 meter boven zeeniveau. Zeeleeuwen luieren er op de rotsen. Het is bij uitstek de plek om de migratie van de Californische grijze walvissen te aanschouwen die plaatsvindt van januari tot mei. Een klein stukje naar het oosten en je bent in Chimney Rock waar je een broedkolonie van zeeolifanten aantreft, compleet met speciale uitkijkpost.

Dan is het echt tijd om naar San Francisco te gaan, naar onze Bed&Breakfast.. We zouden tussen 16.00 en 17.00 uur daar zijn. Als we terugrijden stoppen we nog even bij Cypress Tree Tunnel. Dit is een historische plaats. Een tunnel van Monterey Cipressen die leiden naar een gebouw uit 1929, een Marconi radiocentrale. We rijden verder en gaan via Highway 1, de weg waar we ook mee begonnen, naar San Francisco. Het is enorm druk. Iedereen zit nu aan de kust met dit mooie weer. En het is ook nog zaterdag. Maar het is zo'n prachtige route langs de Oceaan. We genieten weer volop. Dan komt de Golden Gate Brug in beeld. Henk (onze Amerika specialist) heeft ons een tip gegeven om naar Conzelman Road te rijden om daar prachtige foto's te maken van de brug. Maar ook hier hebben we pech...de weg is afgesloten. We moeten ons weer terugvechten in het verkeer om de brug op te komen. Wow...wat een drukte. Maar jeetje...wat gaaf om over de Golden Gate Brug te rijden. Karl is er nu niet. Wie is Karl? Dat is de bijnaam van de mist die vaak rond de brug hangt. Maar nu niet. We zien de skyline van San Francisco...geweldig! Het is werkelijk een chaos dit verkeer. Petje af voor Erik die relaxt door het verkeer stuurt alsof hijm hier al jaren woont. We vinden ons appartement makkelijk. We gooien de auto langs de kant en ik bel aan. Een vriendelijke man genaamd Kamal komt naar beneden en doet de parkeergarage open. Zo, de auto zetten we op stal en die komt voorlopig niet meer van zijn plek. We gaan naar boven en Kamal staat erop dat hij één van de koffers naar boven brengt. Arme man...heeft hij nèt mijn koffer gepakt, de zwaarste van de twee...ahum...hahaha. Hij sjouwt zich een ongeluk. Boven gekomen lopen we (nadat we onze schoenen uit hebben gedaan, want outside shoes moeten op het schoenenrekje staan) een prachtige appartement binnen. Kamal begint gelijk van alles uit te leggen en dat dit nu ons huis is voor drie dagen samen met een Iers stel die de andere kamer gehuurd hebben. De koelkast is gevuld met vers gesneden fruit, groente curry's, eieren, brood en bier en van allerlei andere lekkere dingen. We mogen pakken wat we willen. We mogen de keuken gebruiken. Hij maakt het ontbijt niet voor ons, maar dit mogen we zelf doen. Hij begint te vertellen waar we wel en niet naar toe moeten gaan als we  San Francisco gaan verkennen. Wat een enthousiaste man...geweldig. We zitten vlakbij het beroemde Fisherman's Warf. We kijken vanaf het dakterras uit op een gedeelte van de Golden Gate brug en op Alcatrez. We kunnen lopend naar China Town, Union Square, Lombard Street. Maar vergis je niet, de straten zijn hier heel steil. Als je vroeger The Streets of San Francisco hebt gekeken weet je wat ik bedoel. Wat een toplocatie! Wederom goed uitgezocht door Erik. We frissen ons even op en gaan gelijk even rondneuzen bij Fisherman's Warf. En er valt hier heel veel te beleven kan ik je zeggen! We kijken nog even naar de zonsondergang achter de Golden Gate en lopen dan weer terug naar ons appartement. Lekker even chillen op onze kamer en dan lekker slapen. Morgen gaan we een rondje highlights doen dus dan moet ik wel een beetje uitgerust zijn. 

Tot later maar weer.