Sequoia National Park

Wat hebben we lekker geslapen vannacht. We voelen ons al helemaal thuis hier. Heel gemoedelijk allemaal. Het is vandaag vaderdag en Erik mocht nu eindelijk de kaarten openmaken die in zijn koffer verstopt zaten. Leuk hoor! Toch nog een beetje (schoon)vaderdag! Om 07.30 uur gingen we ontbijten. We zaten samen met een Engels stel aan de grote eettafel bij de keuken. Zij zijn ook aan het rondreizen en komen al sinds 2006 in Amerika, soms twee keer per jaar! Ik kan het me voorstellen. Je raakt hier nooit op uitgekeken. Dit land met al zijn afwisseling en zijn ruimte! De gastvrouw heeft biscuits gebakken. Dit zijn géén scones, vertelde ze ons. Ze zijn heerlijk. Ook heeft ze een frittata gemaakt met spinazie, aardappel, ei en nog meer groenten. Lekker hoor. We genieten van het ontbijt en de gesprekken met het Engelse stel. Later komt Connie (de gastvrouw) erbij. Ze verteld over de kolibries. Ze weet er zoveel van! Ze zegt ook dat Californië de enige staat is waar je op 1 dag op het strand kan liggen én in de sneeuw kunt lopen. Californië heeft het allemaal. Leuke gesprekken zo op de vroege ochtend. We vertellen dat we vandaag naar Sequoia National Park gaan. Ze geeft ons nog twee tips mochten we tijd over hebben (..), Moro Rock en Redwood Forrest. We gaan op weg. Onderweg komen we een doodgereden stinkdier tegen op de weg. Je wilt niet weten hoe dát ruikt!! Verschrikkelijk. Wel zonde van zo'n dier. Hij heeft het net niet gered met oversteken. Zo zielig... 

Het is weer een slingerweg door de bergen. Erik rijdt rond alsof hij hier al jaren woont en menig auto gaat even voor hem aan de kant...ahum. We rijden langs behoorlijke afgronden en ik (als bijrijder) kan je vertellen dat dit niet altijd even prettig is. Waaaaaahhh! We komen na een uurtje rijden aan bij de ingang van Kings Canyon National Park. Dit park gaan we morgen uitgebreid onderzoeken. We gaan vandaag eerst Sequoia National Park bezoeken en dat grenst aan de zuidzijde van Kings Canyon. En even weer een stukje Wiki:

Sequoia National Park is een nationaal park in het zuidelijke deel van de Sierra Nevada in Californië. Het is opgericht in 1890, als tweede nationale park in de Verenigde Staten, na Yellowstone National Park. Het park grenst aan de noordzijde aan Kings Canyon National Park, en wordt door de National Park Service als geheel beheerd. In het park ligt Mount Whitney, die met 4417 meter de hoogste berg is van de 48 aan elkaar grenzende staten van de Verenigde Staten.

Het Kings Canyon National Park is een nationaal park in Californië in het zuidelijk deel van de Sierra Nevada, oostelijk van Fresno. Het park werd in 1940 opgericht en beslaat een gebied van 1873 km². Het omvat het General Grant National Park, dat in 1890 werd opgericht ter bescherming van de General Grant Grove. Aan de zuidzijde grenst het aan Sequoia National Park, waarmee het door de National Park Service als geheel wordt beheerd.

De mammoetboom of reuzensequoia (Sequoiadendron giganteum) is een boom uit het geslacht Sequoiadendron van de cipresfamilie (Cupressaceae). Het is de zwaarste boom in de wereld. De soort komt van nature voor in Californië waar ze groeit op de westelijke hellingen van de Sierra Nevada. Voor de ijstijden kwam de boom algemeen voor op het noordelijk halfrond. In bijvoorbeeld Europa is de boom bekend als fossiel in bruinkoollagen.

Met een hoogte van 83,8 meter, een diameter van 7,7 meter en een omtrek bij de bodem van ruim 34 meter,een geschat stamvolume van 1487 kubieke meter en een vermoedelijke ouderdom van 2300 tot 2700 jaar behoort de General Sherman Tree tot de grootste en oudste levende wezens. Gemeten naar volume is het de grootste boom ter wereld. De mammoetboom heeft een zeer dikke bast en een hoge kruin, zodat bij een bosbrand het vuur de belangrijkste delen van de boom niet kan aantasten. Voor de voortplanting is het zelfs noodzakelijk dat de zaden deels verbrand worden. Het snel blussen en voorkomen van bosbranden in het verspreidingsgebied schijnt ertoe geleid te hebben dat er vrijwel geen nieuwe sequoia's meer opkomen. 

Je betaalt entree voor beide parken tegelijk, maar wij hebben een pas en mogen door. Het is nog even een stukje rijden naar  Sequoia. Stel het je zo voor, je komt bij de entree van Paleis Het Loo en koopt een kaartje. Alleen moet je daarna dan nog 40 mile (=64 km) rijden voor je bij het paleis bent over een weg vol bochten. Dat is toch bijna niet voor te stellen, die afstanden hier? Uiteindelijk komen we in Sequoia en we rijden naar de bekendste boom: General Sherman Tree. Het is gewoon niet voor te stellen hoe enorm deze prachtige bomen zijn! Wauw...wat indrukwekkend. Het duizelt me gewoon als ik omhoog kijk. Geweldig. Wat een natuur. Ik hou zo van bomen...van bos. Nou, dan zit je hier dus goed! We wandelen, we maken foto's, we genieten. We nemen ook nog de shuttlebus naar Moro Rock die Connie ons getipt heeft. 

Moro Rock is een granietkoepel in het Sequoia National Park, Californië, Verenigde Staten. De top van de rots ligt 2050 meter boven zeeniveau en steekt 75 meter boven het omliggende gebied uit. Hij is gelegen in het centrum van het park, aan het hoofd van Moro Creek, tussen Giant Forest (waar de General Shermanstaat) en Crescent Meadow. Een trap, die in de jaren 1930 door het Civilian Conservation Corps gebouwd is, zorgt ervoor dat bezoekers gemakkelijk naar de top kunnen klimmen. Het uitzicht vanaf de rots omvat een groot deel van het park, waaronder de Great Western Divide.

Als we daar aankomen zie ik een enorme kronkelige trap naar boven voor me. Dit zie ik (en mijn knietjes) niet zitten. Ik twijfel nog even, want natuurlijk wil ik ook graag naar boven om van het uitzicht te genieten, maar nee...verstand voorop. Dit moet ik niet doen. Dus ik plof op een boomstam neer waar ik goed zicht op de trap en de rots heb en Erik gaat naar boven. Later zal blijken dat het een goede beslissing is geweest dat ik beneden ben gebleven. Brrrrr....niet alleen zwaar vanwege de traptreden, maar ook heel eng. Erik maakt mooie foto's boven zodat ik toch nog een beetje mee kan genieten. We gaan weer terug met de shuttlebus naar de parkeerplaats. We bezoeken ook nog het museum. Zo interessant, de geschiedenis van de Sequoia bomen.

We rijden verder door het park. Onderweg zien we twee rangers langs de weg staan. Ik denk gelijk "beer" en pak mijn fototoestel, maar doe hem gelijk weer weg. Het blijkt een zwarte auto te zijn die ongelooflijk veel geluk heeft gehad. Hij is van de weg geschoten, maar net op een plek waar en meadow was tussen de bomen. Die heeft echt een paar engeltjes op zijn schouder gehad...

We rijden naar de tweede tip van Connie, Red Wood Forrest/Canyon. We staan voor een onverharde weg. Is dit de weg? We wagen het erop, maar krijgen al snel spijt. Niet te doen deze "weg". Ik zal jullie eerlijk vertellen dat ik nu echt bang was. We hebben twee jaar geleden de Mogi Duckway gereden die op de lijst van Most Dangerous Roads staat, maar dit was veeeeel enger! Het pad wordt steeds smaller, hobbeliger en natter van het smeltwater. Ik hang met twee handen aan de handgreep in de daklijst en ik ben echt heel bang. Diepe afgronden en geen balustrade. Als we hier een auto tegen zouden komen hebben we een groot probleem. In een bocht die ietsje breder is besluiten we, we gaan terug. Keren op deze weg met zo'n grote bak is nogal een uitdaging. Ik stap uit en geef aanwijzingen tot hoever Erik vooruit of achteruit kan rijden. Na 6..7 keer steken staan we eindelijk weer met de neus de goede kan op. Hup...weer naar boven. Man, man...wat een rit. Dat we hier geen auto's tegen komen wil wel wat zeggen. Wat ben ik blij als we weer boven zijn. Het spreekt voor zich dat ik hier 0 foto's heb gemaakt. Ik had wel iets anders aan mijn hoofd. Morgen bij het ontbijt maar eens even aan Connie vragen of dit wel de juiste weg was. (waarschijnlijk wel. Die Amerikanen zijn gek genoeg om zulke paden te rijden. Vandaag dat de meesten hun voertuigen verhoogd hebben).

We rijden weer op de normale weg verder (hoera) en nemen de afslag Ten Mile Road naar Hume Lake. Als we daar aankomen komen we langs Hume Lake Christian Camps. Heel veel jongeren, veel gelach en geschreeuw, ze zijn op kamp. Leuk om te zien. We gaan nog even bij General Grant langs, de op 1 na grootste sequoia in het park. We rijden verder en komen uiteindelijk na veel gedraai weer op de hoofdweg uit en rijden terug naar huis, onze B&B. Wat een dag! We stoppen onderweg om een pizza te gaan eten bij Bear Mountain Pizza, het enige restaurant in deze omgeving. Het is er dan ook lekker druk. Erik besteld een Grizzly pizza (it's all meat) papa size en ik een veggie pizza (it's all vegetables) mama size. Het blijken toch enorme pizza's te zijn (echt Amerikaans) en we vragen om een doos om de rest mee te nemen. Hebben we morgenavond ook gelijk ons avondeten. Lekker gezond bezig...hahaha. Als we terugkomen worden we begroet door de hondenfamilie. Ik stap maar even uit om te kijken of ze (vooral de puppy) niet onder de auto lopen, maar ze zijn het gewend om zo los op het terrein te lopen. De oudere honden voeden het kleintje op. En nu maar eens even de foto's uitzoeken. Ik zie door de bomen het bos niet meer!

Tot later.